Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Іна Сайко

Сярэдняя: 4.4 (5 галасоў)

Знайсці сабе хлопца – задача не з простых,
Каб быў ён прыгожы, разумны, дарослы.
Плячо каб падставіў у хвіліну цяжкУю,
Паднесці змог торбу, няхай і малую.

Намеціўшы мэту сабе я такую,
У сусветнае сеціва шпарка кірую.
Ужо хлопцаў там, ведаю, надта замнога,
Для густу там знойдзеш рэальна любога.

Вось так апынуўшыся ў тым інтэрнэце,
Захожу на сайт, не бываюць дзе дзеці.
Там сотні анкетаў мігцяць прад вычыма,
Сярод тых анкетаў знайду я мужчыну!

Ствараю старонку, палі запаўняю,
Сярод фотаздымкаў найлепшы шукаю.
Прадстаць каб у поўнай красе прад хлапцамі,
Не сорамна каб, каб не моргаць вачамі.

І вось ужо анкета ў спісе праглядаў,
Глядзяць яе хлопцы і я дужа рада.
І тут нечакана ў цішы пакоя
Гук паведамлення – шчасце якое!

Спасылачку хутка я націскаю,
І затаіўшы дыханне, чытаю.
А там на памылцы памылка сядзіць,
Ажно не хачу аб тым і гаварыць.

І тут пачалося, скажу вам, такое!
Ідуць мне “цыдулкі” адна за адною.
Я іх атрымаю, адкрыю, чытаю,
І ўголас з сабою паразважаю.

Чаго я там толькі не прачытала.
На каву, гарбату, у кіно запрашалі.
Бывалі і тыя, хто час не марудзіў,
Адразу ў ложак – хай добра ім будзе!

Такіх я адразу ў так званы “спіс чорны”,
Каб мне не пісалі дурніцы там рознай!
І вось мяне думка адна азарае:
Магу ж я сама сабе выбраць са “зграі”!

Патрэбныя пункцікі я выбіраю,
“Шукаць” націскаю і ўжо ўяўляю:
Прыгожую рэчку і лаўку у парку,
Птушыныя спевы, абдымкі да ранку…

І тут пачалося маё вандраванне
Прызначыць нарэшце камусьці спатканне.
У адну я анкету – аж ён гад жанаты!
Нашто ты патрэбен з чужое мне хаты?

Я да другога, а там – ну і дзіва! –
Адносіны толькі яму для інтыму!
Аднак, я дзяўчына не з тых, што здаюцца,
Шукаць, дык шукаць – аж да страты хоць пульсу!

І зноў я анкету сабе выбіраю,
Захожу, ацэньваю і праглядаю.
Здаецца, нішто так і тварам, і станам.
Вось прынц мой – яго я шукала!

Адно застаецца: пачаць як размову?
Сказаць “прывітанне”? Ды што тое слова?
Мяне і ўвагаю ён не адорыць,
У адказ нешта буркне і будзьце здаровы!

Старанна абдумваю я свае словы,
Каб з ходу, з наскоку зламаць перашкоды.
Хвілін гэтак дваццаць я ўсё прыдумляла,
Пісала, сцірала і зноўку пісала.

Нарэшце танталавы мукі сумела,
Уздыхнула з палёгкай, ажно ўспацела.
Стаіўшы дыханне сядзела, чакала,
Не мала так часу прайшло, ой, не мала.

На жаль, я адказу не прычакала,
Сумленна кажу, нават перажывала.
Аднак, што паробіш? Не хоча, як хоча.
Хоць дужа прыгожы, аж надта харошы!

І зноў я шукаю, надзей не губляю.
А раптам знайду? А раптам пазнаю?
Гартаю старонкі, усё праглядаю.
Чакаю, чытаю, жадаю, шукаю…

Ды ўсё там не тое, не так як патрэбна,
Няма майго хлопца, сяжу я дарэмна.
Той тварам не выйшаў, той прама на здымку
Стаіць з цыгарэткай, як з любай дзяўчынкай.

А той у машыне, дзяўчаткі, сядайце,
Я вас пакатаю, хутчэй жа давайце!
---------------------------------------------------------
Вось так прасядзеўшы я суткі на сайце,
Адно зразумела – не тут маё шчасце.



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Сядзім на канапе, субота пануе.
І раптам мой сябар мне рапартуе:
- Ой, як надакучыў мне горад той шэры,
Падалей бы з'ехаць куды ад кватэры.

Бо дзень ада дня адное и тое:
Машыны, натоўпы, паветра сухое.
Паехаць на рэчку б, ці ў лес па грыбочкі,
Правесці б там дзень аж да самае ночкі.

Ну я ж дурань дурнем, яго падтрымаў.
Кажу яму гучна: о, праўду сказаў!
Мы возьмем з сабою нажы ды кашолкі
І пойдзем ў нядзелю ў грыбочкі ды зёлкі.

На раніцу заўтра амаль на світанні,
Што як да мяне, то выпрабаванне,
Мы едзем ў лес! Вавёркі ды зайцы
Хавайцеся - йдуць гарадскія паўстанцы!

Заехалі ў лес, матор заглушылі.
- О як тут прыгожа! Раней бы й не жылі!-
То сябар з надхненнем гаворку "піхае",
-Ну што? У гушчар лесу? - мяне зазывае.

Сказаць вам па праўдзе, я хлопец то смелы,
Але ў сваім горадзе ды на кватэры.
А тут неяк цёмна, і ціха, і глуха,
Ну словам, няўтульна, пачухай я вуха...

Але пачалі "паляванне" грыбное.
А каб жа я ведаў, што гэта такое!
Мне тыя лісічкі, апенькі ды бабкі
Аднолькавы усе, на адну яны шляпку.

Ну што ж як прыехаў, то трэба збіраць.
Хоць белы, хоць шэры, а ў кошык кідаць.
Іду так па лесе, грыбы выглядаю,
І тут мяне думка за душу кранае.

А дзе ж мой напарнік? Грыбнік той заўзяты?
Няма яго побач. Мо ўцёк ён дахаты?
Пачаў яго клікаць, спачатку нягучна,
А потым мацней, раву ўжо не штучна.

Няма і няма. Ні слыху, ні дыху.
Ні гуку, ні руху, ні слова, ні пыху.
А як жа мне быць? Што рабіць? Дзе падзецца?
За думкаю думка трывожней нясецца.

Я ў тэлефон. Дзе там! Глуха як у танку.
Мяне ні то ў пот, ні то ў ліхаманку.
Нішто так сабе ў грыбочкі схадзілі!
Наварым, насмажым, "заб'ем" халадзільнік.

Іду я па лесе гадзіну-другую,
Ды сябру настойліва тэлефаную.
А дзе я іду? Дзе тут выйсце? Дзе горад?
Даведацца б мне, бо памру я ад гора.

І тут мне нарэшце ці шчасце, ці прывід.
Дарога ад лесу вядзе крыху крыва.
Я бегам на тую дарогу панёсся,
Ад гэткай удачы ажно я затросся.

Праз час некаторы, зусім, скажу, хутка,
Машына спынілася мне, ну "папутка".
Шафёра прашу: адвязі мяне ў лес,
Там сябра згубіў, там стаіць Mercedes.

Адвёз мяне дзядзька старэнечкім "танкам"
Туды дзе "паход" пачынаўся наш зранку.
І што я ўбачыў? Ну як можа быць?
Мой сябар у машыне спакойненька спіць.

А свой тэлефон ён забыў на кватэры,
Успомніў аб гэтым ўжо на plein air-ы.
Я быў не спакойны, узрушаны гэтым.
Усё яму выказаў не пад сакрэтам.

Каб больш я паехаў з табою ў лес!
Няхай мяне скрадуць! - сказаў на адрэз.