Згінулі сцюжы, марозы, мяцеліцы,
Болей не мерзне душа ні адна,
Сонейкам цёпленькім, зеленню вабнаю
Абдаравала зямельку вясна.

Рэчкі бурлівыя, ўчора санлівыя,
Сёння усталі, плывуць і бурляць;
Рыбкі шмыглівыя скачуць, купаюцца,
К небу прыветна з вадзіцы глядзяць.

Пушчы паважныя, зімку праспаўшыя,
Радасна песні зайгралі свае;
Лісці зашасталі, птушкі зачыркалі,
Свішча салоўка, і дзяцел клюе.

Поле травіцаю сочнай адзелася,
Выйшла скацінка і дружна скубе,
Каля скацінкі падпасвіч з жалейкаю
Хадзіць навокал ды йграе сабе.

Грай, грай, жалеечка! Грай, грай, вясёлая!
Выйграй з вясною і долечку мне;
З пушчаю, з птушкамі, з вольнымі ветрамі
Грай мне аб шчасці, грай аб вясне!

Не глядзі на мяне, не глядзі, адыдзі,

Не чаруй так сабой і наяве, і ў сне!

Ты смяешся з мяне… Дык ідзі ж, не глядзі,

Бо замучыш, загубіш навекі мяне!

Погляд вочай тваіх душу змучыў маю, -

Праз яго я сябе не змагу аніяк:

То я рвуся к табе, то, як слуп той, стаю,

То жалею цябе, то кляну горка так.

Ты ж не любіш мяне, ты шукаеш другіх,

Туды пнешся, дзе звоняць дукаты, рублі…

А што я табе дам? Я ж бядней ад усіх,

У бадзянні цяжкім жывучы на зямлі.

Бедзен я, дык чым я за цябе заплачу?

Знаю – мала табе душы, сэрца майго:

Ты за грошы сябе прадасі панічу, -

Будзеш блізкай яму, будзеш жонкай яго.

Будзеш паняй ты жыць: смачна есць, доўга спаць,

Шапкі будзе знімаць прад табою народ,

А я буду цярпець і свой дзень праклінаць,

Праклінаць і цябе, і твой гэты паглёд.

Дык ідзі, не глядзі! Я баюся цябе;

Не мая ты цяпер і не будзеш маей.

Дык ідзі, бо загубіш мяне і сябе,

Бо кіпіць мая кроў, сэрца рвецца з грудзей!