Зорачкі ціха мігцяцца ў сусвеце.
Хочацца зрэдку зірнуць ў вышыню,
Кінуць пагляд з адзінокай планеты
Ў светлую, ясную зорную мглу.
Зорачкі мілыя, зоркі каханыя,
Як жа вы хораша ззяеце стуль,
З цемры бязмежнае, з далечы крайняе,
Бляскам знішчаючы вечную стынь.
Ды недасяжныя вы у далёкасці,
Ззяеце красна ў нязведнай цішы.
Не дацягнуцца да гэткай высокасці,
Велічы гэткай не перамагчы.
Што ж, зоры ясныя, зоры каханыя,
Ззяйце прыгожа ў сцюдзёнай смузе.
Хоць непрыступныя вы й неспазнаныя,
Цешыце вока ў халоднай нудзе.