Трыццацьпятка мiргае мне,
Сядзiна ýжо б'ецца ý скронi.
Я ý пачуцьцяý салодкiх турме,
Абыдзённасцi жыцьця труне,
Мару пах чуць твах далоняý.
Ты - каханьне мае i лёс,
Шанец, дадзены мне выпадкова,
сярод студзеньскiх мiнскiх бяроз.
Дзьвух сыноý нам ужо бусел прынёс,
а я вуснаý тваiх прагну знову.
Ты...трымай мяне толькi за руку.
Я вярнусь, хоць з па за мяжы.
Хоць ý крывi прыпаýзу па бруку
на каханага сэрца грукат,
Абяцаю! пакуль буду жыý