Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

***

Яшчэ не ацэнена

Калі празвініць апошні званок,
Апошняя збудзецца мара –
Не трэба мне будзе стары мой квіток
І ні рублі, ні даляры.

Ад’едзе кудысьці жыцця мой цягнік,
Гадоў пацягнуўшы вагоны.
I за паваротам даўно ужо знік
Дымок паравозны ягоны.

I мне не шкада пасажыраў сваіх,
У роспачы іх я кідаю.
I іхнія слёзы балюча пад дых…
Але я ужо адлятаю.

Лячу я туды, дзе нічога няма,
Дзе доўгая злая дарога.
Я ведаю: жыў я на свеце дарма.
Вось гэтак – ні мала, ні многа.

Пачварны абдымак няхай расхіне
Ў сваім дзірване мне магіла.
Пяшчотай і ласкай мяне закране,
Як гэтага ты не зрабіла.



Понравилось очень!

Понравилось очень!