Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Андрэй Пятрусёу

***

Яшчэ не ацэнена

Да дна асушыўшы келіх з слязамі,
мы зноўку напоўнім яго да краёў.
Ад гэтае звычкі стаміліся самі,
ды наш мазахізм – вось наша любоў.

Займеўшы Краіну, займеўшы Свабоду,
ізноўку рашылі: у ярме нам зручней.
Усё што далей – маўклівая згода
і спроба за ўсё заплаціць патанней.

Мы маем Гісторыю цягам стагоддзяў,
ды памяць згубілі, прайгралі ў “дурня”.
Бяспамятны, шэры, безмоўны народзе,
мы так і засталіся жыць ў хаце курнай.

***

Яшчэ не ацэнена

Адзінота. Адзінота.
Зноўку дзень мінуў самотна.
Стаў мінулым, знік, прайшоў…
Я нічога не знайшоў.
Не знайшоў ў натоўпе позірк зацікаўленых вачэй.
Не знайшоў тае, з кім мог бы гаварыць сярод начэй.
Не цікава... Не цікава.
Шэрым дахам небасхіл.
Стыне ў кубку мая кава,
І няма на пошук сіл.
Не хапае сіл i сродкаў.
Веры – і тае няма
Хутка закуюць ў калодкі,
Аддадуць вам задарма.
А пакуль свабоду маю –
Я далей шукаць пайду!
Покуль цябе не спаткаю
Ці замёртва не ўпаду!

***

Яшчэ не ацэнена

Забілі герояў. Забылі герояў.
Будуем краіну на іхніх касцях.
Іржой пакрываецца іхняя зброя.
Крывёй іх чырвонай паліты наш сцяг.
Забыліся мову, якой гаварылі
Сівыя легенды радзімай зямлі.
Ў самых сабе нешта святое забілі,
А ўсё не святое за так аддалі.
Цяпер ганарымся сваёю бядою:
Адсутнасцю нацыянальных ідэй.
Мяшаем гарэлку з крынічнай вадою,
Чакаем, калі к нам прыйдзе Праметэй.
Але ўсё дарма, і няма добрых вестак.
Народ наш гатоў адысці у нябыт.
У стотысячны раз з навінаў і звестак:
«Ничто не забыто. Никто не забыт».
Глядзім у мінулае позіркам прагным,
Бо болей не маем нічога свайго.
Сядзім у балоце, канкрэтней – у багне.
І будзем сядзець да канца усяго.

***

Яшчэ не ацэнена

Калі празвініць апошні званок,
Апошняя збудзецца мара –
Не трэба мне будзе стары мой квіток
І ні рублі, ні даляры.

Ад’едзе кудысьці жыцця мой цягнік,
Гадоў пацягнуўшы вагоны.
I за паваротам даўно ужо знік
Дымок паравозны ягоны.

I мне не шкада пасажыраў сваіх,
У роспачы іх я кідаю.
I іхнія слёзы балюча пад дых…
Але я ужо адлятаю.

Лячу я туды, дзе нічога няма,
Дзе доўгая злая дарога.
Я ведаю: жыў я на свеце дарма.
Вось гэтак – ні мала, ні многа.

Пачварны абдымак няхай расхіне
Ў сваім дзірване мне магіла.
Пяшчотай і ласкай мяне закране,
Як гэтага ты не зрабіла.

***