Жах і адчай, пакой, цішыня,
Нешта трымае неасцярожна.
Думкі блукаюць, прасякнута ўся
Галава гэтым цяжарам моцным.
Нервовыя рукі жадаюць алоўка,
Каб гэтыя думкі хутчэй запісаць.
Яны не баяцца ў жудасным змроку
Сысці на паперу і грозна маўчаць.
Дрыготкія пальцы трымаюць аловак,
Працуюць, запісваюць думкі ўначы,
Каб потым чытаць іх магла адзінота,
Якая ўжо доўга жыве ў душы.
Адзін, адзінота - прыгожыя словы,
Трымаюць мяне і кажуць: "Ідзі!
Шукай сваё шчасце!" А я, як заўседы,
Не чую іх мовы, жыву я адзін...
Не ведаю чаму, але мяне
Не ведаю чаму, але мяне кранаюць Вашы творы."ЧАПЛЯЮЦЬ". Жадаю Вам пазбавіцца адзіноты.