„Бацька, не ідзі ты ў сваты!
Не бяда,што так кахаю.
Бедны я і брыдкаваты,
Ды зямлі сваёй не маю!
А там трэба - конь сталёвы,
Тры авечкі, бочка з мёдам.
Хатка з студняю, карова
і садок за моцным плотам.
Адну прыгаршню чырвонцаў-
Бо паненка вось такая!
Для яе ўсходзіць солнца,
У нашым, за лясочкам, краі.
Хлопцы ходзяць табунамі,
З тым сядзіць, а з тым - рагоча.
Двор запоўнены вазамі
і грыміць гульба да ночы.
Дзе знайсці цяпер дзяўчыну?
З беднатой хто жыць захоча?“
Холад лезе пад аўчыну,
Адзінота спаць не хоча.
Надзвычай выдатны верш!
Надзвычай выдатны верш!