Арабіну абдзяўбалі невядомыя мне птахі,
шамацелі, нібы веер, справа ўся – адзін мамент,
чырвань плямамі па снезе не якімсьці шэрым прахам,
а жывыя цалкам плямы, не згарэлыя ўшчэнт.
Вельмі белая цяруха ляжа вечарам паласам
і двухколерныя птушкі перачэрцяць да крыжа
крыжыкамі лап рэальнасць пераходу фазы ў фазу –
нежывое для жывога, патрабуе як душа...
сумна
сумна