Шчыльна таполі
шлях абступілі –
яшчэ пры Польшчы
іх пасадзілі.
Дружна віталі
кожнага ўчора.
і не чакалі:
«Звесці пад корань!..»
ім прыгаворы
аж да змяркання
людзі прыводзяць
у выкананне.
Здзіўлена ў стоме
раскінуўшы голле,
з трэскам і стогнам
валяцца ў поле.
Не абароняць
іх доўгія косы
зімовай дарогі
ад снежных заносаў.
і не ўратуюць
ад летняй спякоты,
не зачаруюць
гамонкай лістоты...
Каб не гадалі
аб долі журботнай, -
усім павязалі
белы пояс
смяротны.
так шкада дрэў, так шкада...
так шкада дрэў, так шкада...
кранае, аж душа баліць за
кранае, аж душа баліць за зямлю нашу шматпакутную.