Мінула цёплая пара,
Трываць мароз няма ўжо сілы,
І выправіцца ўжо пара –
Ён пакідае край свой мілы.
Чакае зноў яго адлёт,
А на душы так горка-горка,
Бо пранясуцца пад крылом
Свае азёры і пагоркі.
Апошні клёкат – а пасля
Да сонца ўздымецца ён кругам,
І сэрца сціснецца ў бусла,
Як будзе ён над родным лугам.
Ды хутка новая вясна,
І быццам у спрадвечным цудзе
Радзіму нашу ада сна
Зноў клёкат радасны абудзіць.