Фінал сапраўдны, невясёлы,
Праўдзівы, як і мае быць:
Загіне той, хто будзе кволы,
Хто моцны — вечна будзе жыць.

Не будуць ім спяваць псаломы,
Імёны пойдуць у нябыт,
Згарыць жыццё хутчэй саломы,
А справа — вечна будзе жыць.

Агнёў у гонар не запаляць
(Не будзе рук, каб запаліць),
Але адзін агеньчык — памяць —
У душах вечна будзе жыць.

Забітых душы не ўваскрэснуць.
Ды і навошта ўваскрасіць?
Што ім было на гэтым свеце?
На тым жа — вечна будуць жыць.

Праменьчык блісне — і пагасне,
І вецер доўга будзе выць.
Хто не знайшоў на свеце шчасця,
Няшчасным вечна мусіць быць.

А людзі доўга не забудуць
І за зямлю сваю маліць
На словы тых заўсёды будуць.
...І стане ўсё як мае быць.

Час ёсць,
Давай напішам мы найперш
Прыгожы, мілагучны верш,
Каб людзям ён, як птушак пенне,
Прыносіў толькі здавальненне.
А розныя турботы і згрызоты
Хай людзі дзе-небудзь схаваюць ўпотай,
Каб потым і не ўспаміналі,
Што нешта там яны схавалі.
А з верша выйдзе хай такая песня,
Як першых капяжоў спеў напрадвесні.
Я думаю, не пашкадуем мы з табой,
Калі прачнуцца людзі з песняй раніцой.
І нават хай не наша гэта будзе песня!
Нам не да славы (хай яна хоць трэсне).
Хачу сказаць наступныя я словы:
«Былі б усе вясёлы і здаровы!”