Пастаўлю свечку на акне. Няхай гарыць.
Прыйдзіце, душы, да мяне. Пагаварыць.
А.Наўчанкова.
Іду да мамы сцежкаю знаёмай.
І голас разаб’ецца, задрыжыць:
“Матулечка, як спіцца табе дома?
А я ў гасцях – жывым патрэбна жыць.
Дзянькі бягуць – збіраюцца навіны.
Маюе май, цюльпаны зацвілі.
Даруй нам, мама, і дачцэ і сыну,
Калі не так што, можа…Не змаглі…”
Пастаўлю свечку. Радаўніца. Вечар.
Прыйдзі, душа, хачу пагаварыць.
Твая прысутнасць думкі хай падлечыць,
Запэўніць хай: жывым патрэбна жыць!
* * *