Я дастану цыгарэтку,
Падкуру яе ад зіппы.
І ўзгадаю сваю кветку,
Яна быццам вірус грыпу!
Ком нахлыне горкі яду.
Праглыну яго я стойка.
Перажыву як небуць здраду!
Дапаможа мне настойка.
Але можа не да рэчы,
Я яе ва усім кляну?
Бо красунню нельга сечы,
Што сядзіць там у муру.
Я няздоліў проста ўзяці,
Гэтых высачэзных сцен!
Як дазволіў я кахаці?
Сэрца ўзята нібы ў плен.
Захапіла мяне вуснаў,
Тваіх дзіўных прыгожосць!
Свет не мае столькі густаў,
Каб ацэніць у цябе хоць штосць.
Твае вочы, твае плечы,
Зводзіць усё мяне з ума.
Ці зноў можа не да рэчы?
І клапачуся я дарма!
Стаю на месцы, вырашаю
Ці кулю ў лоб, ці ў ніз з стрэхі?
Свое жыццё я разгубляю,
У покутах жудаснай тугі.
Ну нічога, не хвалюйся!
Перажыву я як нябуць.
А ты ў сны мае не суйся!
І навогул усё забуць!
ну маладцом!!! Так
ну маладцом!!! Так держать))))