Непахісныя…сьцены і вокны
Падаецца, ня з гэтага сьвету,
Я – часткова гукі і водар,
Я – часткова сонца і вецер.
Дастаткова усё зразумела,
Што пасуе і што да твару,
І хоць часам права як лева,
Ўсё астатняе будзе марамі.
Даспадобы знаходзіць адрозненьні
У аднолькавых з’явах існасьці,
Як жа хочацца ўсім быць рознымі,
Беззаганнымі, белымі, чыстымі.
Як усьмешка ў адказ нябёсаў,
Нібы цукар на вечныя раны,
Бо надзеі на зьвілістасьць лёсу
Пахаваны недзе старанна.
Бы залішнія фікцыя часу,
Мы зарана, напэўна, сьціхлі,
Засталася адная фаза –
Жыць, пакуль дазваляюць дыхаць…