Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

грамадства

Сярэдняя: 3 (1 голас)

Адна прыгожая дзяўчына
Глядзела доўга ў далячынь
Сядзеўшы дома, паглядаючы з аконца
Спытала тая дзеўка ў сонца:
“Чаму я не магу шчасліва быць?
Чаму мой любы вечна спіць?
Чаму не ідэальна тварам?
Чаму у свеце столькі гора?
Ці шчасце будзе скора?
Людзі баязлівыя чаму?
Мо гэта усё таму?
Што мы усе самі вінаваты?
Што не маем у сабе мы рады.
Сонца, зорка, што з нябёсаў,
Кіраўніца чалавечых лёсаў
Дык чаму у свеце існуюць -
Гора, здрада, бруд, мярзота, жуць?
Чаму не мае свет герояў,
Што здейсняць свае мроі?
Чаму не ідэальныя ўсе людзі?
Што з нашым гэткім светам будзе
Нізкім, баязлівым, жорсткім?
Мо ісці па жыцці наўпросткі?
Дык чаму, сонечка, чаму?
Мо я ведаю? А мо тое таму?
Што самі мы тут вінаваты?
Што мы самі будуем краты?
Мо таму што я сяджу у хаце?
Мо таму ўсё гэта, сонца, браце?
З-за нашае сціпласці,
З-за нашае недасціпнасці,
З-за нашае баязлівасці?
Мо трэба ужо выйсці з хаты?
Мо трэба зламаці краты?
Мо нешта пара зрабіць?
Мо ужо пара акно разбіць?
Сонца, чаго маўчыш?
Чаго на людзей не крычыш?
Спалі святлом сваім іх!
Каб абудзіліся!
Не шкадуй промняў сваіх!
Людзі стаміліся!
Крычы, палі, забівай!
Народзе, не спі, уставай!



Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Непахісныя…сьцены і вокны
Падаецца, ня з гэтага сьвету,
Я – часткова гукі і водар,
Я – часткова сонца і вецер.

Дастаткова усё зразумела,
Што пасуе і што да твару,
І хоць часам права як лева,
Ўсё астатняе будзе марамі.

Даспадобы знаходзіць адрозненьні
У аднолькавых з’явах існасьці,
Як жа хочацца ўсім быць рознымі,
Беззаганнымі, белымі, чыстымі.

Як усьмешка ў адказ нябёсаў,
Нібы цукар на вечныя раны,
Бо надзеі на зьвілістасьць лёсу
Пахаваны недзе старанна.

Бы залішнія фікцыя часу,
Мы зарана, напэўна, сьціхлі,
Засталася адная фаза –
Жыць, пакуль дазваляюць дыхаць…



Сярэдняя: 4.2 (16 галасоў)

Той, хто зараз на троне,- ён духам жабрак.
І вяршыня яго — мерседэсы ды корты.
Ты ж дык знаеш, асветніцкай нівы батрак,
Што бывае з душою, прададзенай чорту.

Чый парушаны будзе святы запавет,
Як хоць кропляй крыві замацуеш пергамен…
Ты ж спасціг, што у гэты прыходзячы свет,
За сябе і за продкаў трымаеш экзамен.

Не на тое прыйшлі, каб спакойна сядзець
На каленях улады ціхмянай балонкай,
І маўчаць, і наўмысна ў той бок не глядзець,
Дзе народ твой ў бяздонную цягнуць палонку!