Дзень студэнта і п’яныя твары,
І ў галаве вітаюць мары…
А ты патэлефанавала мне ў той вечар,
Ты пажадала са мной сустрэчы…
Я ехаў, нібы ляцеў,
Ішоў, бяжаў, ажно пыхцеў…
І мы каля універсітэта, і дождж накропвае на нас,
Здаецца, мне пара дадому, здаецца, ужо позні час…
А я нікуды не хачу, нікуды я ўжо ня спяшаюсь,
Бо тут з табою я стаю, а ў марах нават абдымаюсь…
Але развітвацца ўжо час, табе пара і мне таксама,
Я пацалунак атрымаў, ты так была са мной ласкава…
Ты крылы мне ў той час аддала, каб я ляцеў дамой,
Каб потым я к табе спяшаўся, той восеньскай парой…
Той лепшай восенню на свеце, якая можа быць,
У той момант уласнае каханне, мы пачалі рабіць…
Нешта баліць ў грудзі ад
Нешта баліць ў грудзі ад успаміну і ірвецца на кавалкі.