1
— Вунь мама! Гэта мая мама! —
Дзяўчынка крыкнула з акна.
— Мая, мая, — наперабой
Дзяўчынкі, хлопчыкі крычалі.
Я прабягала ўздоўж акон
I думала, што нейкі дзіўны
Дзіцячы сад...
Так блізка я ніколі не была
Перад судом дзіцячай адзіноты.
2
Душа дзіцячая не ведае падману.
Што мне сказаць на шчыры покліч:
— Ма-ма?!
Мне захацелася пайсці хутчэй,
У звычнае жыццё сваё забегчы.
Ды немагчыма ўзняць было вачэй,
Пабачыўшы іх дробненькія плечы,
На свет уладкаваных гараджан,
На свой уласны лёс,
Хоць не салодкі.
Я вінаватаю сябе адчула за ўсіх жанчын,
Нібыта гэта я...
Ёсць страшны суд дзіцячай адзіноты...
Ну,вось... Добры,эмацыянальны
Ну,вось... Добры,эмацыянальны да слёз расказ пра бачанае і сэрцам асэнсаванае...
"Вершаваная проза",як кажа Рэдакцыя "Вершы.ру"...
Ды не,рэдакцыя,Верш!
Прывяду вядомае высказванне Флобера: «Почему, стараясь как можно более сжато выразить свою мысль, мы неизбежно приходим к тому, что слагаем стихи?
Потому что изобразительная сжатость поэтических образов делает мысли более рельефными и более яркими. Пронизанные эмоциональной насыщенностью поэта, они активно, действенно дают восприятие жизни, превосходя в этом прозу».
Кранае.
Кранае.
Дзякуй.
Вялiкi дзякуй за дзiуны верш, якi мае глыбокi cэнс...