Вось мы ідзём, як блізкія чужыя,
Як на святло начныя матылі,
Ляцім на словы, акурат не тыя,
Дзеля якіх мы ў гэты свет прыйшлі.
Аб нечым дробным золкая размова,
Якую кожны рад бы быў спыніць.
А зор над намі! Сцішваецца слова...
Вандруе ноч на вараным кані.
I толькі ёсць адзінае жаданне:
Маўчаць і слухаць, слухаць і маўчаць,
Каб зразумець, што кожны з нас
абраннік
На тым шляху, што двойчы не пачаць.
