Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ірына Багдановіч

Нарадзілася 30 красавіка 1956 года ў горадзе Лідзе Гарадзенскай вобласці ў сям'і служачых. Скончыла гісторыка-філалагічны факультэт Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта (1978), аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР (1983). З 1983 г. - навуковы супрацоўнік гэтага інстытута. Кандыдат філалагічных навук. Сябра СП СССР з 1989 г.

Друкуецца з 1973 г. Аўтар зборнікаў паэзіі «Чаравікі маленства» (1985), «Фрэскі» (1989). Выступае і як крытык, літаратуразнавец. У 1989 г. выйшла манаграфія «Янка Купала і рамантызм».

bagdanovichIr.jpg


Сярэдняя: 4.2 (33 галасоў)
Вось мы ідзём, як блізкія чужыя,
Як на святло начныя матылі,
Ляцім на словы, акурат не тыя,
Дзеля якіх мы ў гэты свет прыйшлі.

Аб нечым дробным золкая размова,
Якую кожны рад бы быў спыніць.
А зор над намі! Сцішваецца слова...
Вандруе ноч на вараным кані.

I толькі ёсць адзінае жаданне:
Маўчаць і слухаць, слухаць і маўчаць,
Каб зразумець, што кожны з нас
                                                       абраннік
На тым шляху, што двойчы не пачаць.


Сярэдняя: 4.5 (15 галасоў)
Асвечанай вярбы пукатыя галіны,
Дакладны знак на адыход зімы.
Час роспачы мінуў! Адпушчаны правіны!
Анёльскі хор пяе ўрачыстыя псалмы.
Час роспачы мінуў! Саўдзельнікі ахвяры,
Святкуем радасць шчыра, без нуды.
Такі шчаслівы дзень! Хрыстос васкрос! Пачвары,
Што мучылі Яго, зашыліся ў куты.
Але й адтуль крычаць, зацята альбо лена:
«Дабі Яго! Ўкрыжуй! Зняваж! Прадай!»
Я сню, што я прыйшла
                            Марыяй-Магдаленай
і не знайшла Цябе ў труне,
                                Распяты Край.


Сярэдняя: 4.4 (12 галасоў)
Вяргіні вільготны бутон
                                          трапяткі і чакальны 
Вось-вось разамкне пялёсткаў сваіх
                                                             ланцужок.
Вандроўны матыль —
                                   шалёны, прыгожы, адчайны
Бутон той у стромкім палёце
                                                  заўважыў ужо.
Наблізіўся ён і сваёй невымоўнай
                                                          пяшчотай
Пялёсткі раскрыў і адчуў іх жывы
                                                          аксаміт.
I доўга гайдала вяргіня
                                         ўсярэдзіне ўпотай
Свайго матыля, каб ізноў адпусціць у блакіт.