Ёсць два будынкі
( Хатыніцкай СШ—135 год )
На скрыжаванні нялёгкіх жыццёвых дарог
Ёсць два будынкі, якія душу саграваюць,
Родная школа і бацькавай хаты парог,
Яны нас праводзяць, яны нас заўсёды чакаюць
Родныя сцены захоўваюць нашы гады,
Рэха маленства нас радасным смехам вітае,
Тут і юнацтва пакінула ў сховань сляды,
Вось і яно нас усмешкамі зноў сустракае.
Колькі вятроў прашумела, растала снягоў,
З часам мяняліся твары, законы і кніжкі,
Вераснем кожным нясмела прыходзяць ізноў
Дзеці, пакінуўшы дома і лялькі, і “мішкі”.
Ім яшчэ ўсё незнаёма, яшчэ прывыкаць
Прыйдзецца доўга і плакаць, напэўна, таксама.
Ведаю, будуць як дома сябе адчуваць,
Ведаю, будзе настаўніца ім другой мамай.
Звернем на сцежку ад нашых жыццёвых дарог
Мы да будынкаў, якія душу саграваюць,
Родная школа і бацькавай хаты парог
Там нас сустрэнуць і там нас заўсёды чакаюць.
1999 г.