Вяжу свой лёс – штодня, штоночы
Ствараю ўзор свайго жыцця.
Гляджу, як меншае клубочак –
Гадоў адведзеных працяг.
І бачу ўсе памылкі ў працы,
І знаю, што і як змяніць:
Сцягнуць з прутка, за нітку ўзяцца –
І тыя хібы распусціць;
Набраць нанова на пруточкі
Былога петлі – у сувой –
І ўсе апошнія дзянёчкі
Удасканальваць выраб свой.
Але быццё не перайначыць:
Усё, што звязана здавён,
Не распускаецца (аж плачу!),
А толькі рвецца ў спіцах дзён.
26.04.2012