Вершы беларускіх паэтаў

трыялет очень хороший легко запоминается вобшем спосибо хороший сайт=)

Калісь глядзеў на сонца я,
як толькі вылез з-пад гнілля...

Гэта, як раз той выпадак сканцэнтраванасці ў ляканічным, прызнання аб вытоках усёй сваёй творчасці, і непазбежнасці свайго кароткага жыцця тут.
Ён піша аб тым, што так палюбіў ад самага першага моманту, моманту асэнсавання свайго месца ў гэтым жыцці, што гэта можна параўнаць з поглядам на сонца не ўзброенымі вачыма. Вочы слепнуць за вельмі кароткі тэрмін ператвараючы шчэ па-сутнасці дзіця ў сталага прарока-сляпца. Ён вельмі хоча і пажыць, як чалавек са сваім асобным каханнем таксама, але пераадоліць прыцягненне першапачатковай любові - пацямнення сонца да чорнай дзіркі ў сваех вачах ён будзе не ў стане.
Можа тады і не ведалі нічога аб такім усім вядомым сёння паняцці, як чорная дзірка пасярод галактыкі, у якой, мяркуюць, сустракаюцца ўсе часы разам, і папярэднія для нас, і наступныя.
Але ён сустракаецца па меньшай меры з часам нашым.

Выдатны трыялет!
І ніякія абразлівыя глыжы да яго даляцець ня могуць!
Дзякуй табе, Максіме...

Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асьляпіла вочы.
Ды што мне цемень вечнай ночы.
Калісь глядзеў на сонца я.
Няхай усе з мяне рагочуць
Адповедзь вось для іх мая:
Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асьляпіла вочы.

ууууууурррраааааааааа

Не варта мэту мець адну!
Няхай и тую ж ВЕРАНІКУ.
Няхай Радзіму, што люблю.....
Але.
Патрэбна прыпыніцца.

Верш цікавы. таму што з'ява гэта ўсім вядома з дзяцінства. Але хацелася б пачытаць аналіз верша!!!

Верш..захапіу..сваімі уражаннямі!

дзе сам водгук