Я Табе пакінула сэрца
у снягох між лясоў дрымучых,
дзе ў палёх немагчыма сагрэцца:
дзьме там вецер: халодны, пякучы…
У тым полі самотна каліна
гне галлё аж да самага долу.
Вецер ломіць яе непрыхільна:
праз жаданне, праз мары, праз волю.
Мо суцішыцца недзе бліз ночы -
яна ўздымецца ледзьве жывая:
бы спрасоння дзявочыя вочы,
сваё вецце да зор уздымае.
Ціхо моліцца, ветру нячутна,
аб цяпле і аб жнівеньскім сонцы,
і аб полі: ўзараным, пахучым;
і аб лісці: зялёным і сочным.
Толькі неба маўчыць самотна,
адно вецер сцюдзёны ўздымае.
Бела-срэбраным покрывам сцюжа
ту каліну снягамі хавае.
Тое поле лясы абкружылі,
ахінулі, схавалі ад вока,
быццам скарб які там баранілі
ад нядобрага, злога, дурнога…
Я сваё там пакінула сэрца -
там, пад пільнымі вочкамі сцюжы,
Дзе снягі і німа як сагрэцца,
і дзе злыя вятрыскі бушуюць.
Ах! Каліна, мая ты каліна!
Хай прыціснуў вятрыска да долу,
але прыдзе, надыдзе часіна,
і уздымеш ты вецце да зораў!