Хто сказаў, што яна белая?
Хто асмеліўся так жартаваць?
Прыгажэй я не бачыў у свеце той,
І адразў пачаў я кахаць.
Закахаўся ў дол той зялёненькі,
У блакітнае неба ўзлятаў.
Цалаваў твар мой вецер лагодненькі,
Скражатаў мне на вуха ліхтар.
У аблоках на захадзе сонейка,
Прамянём яно зіхаціць.
А на полі ўбачыў я коніка,
Той у траве-мураве стрыкачыць.
Гэта ўсё так цудоуна і ветліва,
Сустракае мяне іздалёк.
А над кветкамі рознымі белымі,
Жаўтаваты ляціць матылёк