А я трымала ў далонях чыёсці крыштальнае сэрца.
Яно разбілася і бялюткімі сняжынамі падала з неба.
Па ім хадзілі людзі,
Але ж яны незнарок,
Яны ж не ведалі...
А сэрцу было ўсе роўна...
Яно не балела ўжо
Ды й не было яго больш...
Быў толькі празрысты крышталь кропель вады на рукавічцы,
У якой адбіваўся шчаслівы і халодны позірк сонца.
ооо,Ганна,вельмі прыгожы
ооо,Ганна,вельмі прыгожы верш...малайчынка)*
Гэты верш быў вялікай
Гэты верш быў вялікай памылкай маей мазгавой дзейнасці.Больш такога не будзе!:)