Вецер зносіць апошні лісток
І не вернецца ён больш ніколі.
Вось таксама бывае ў жыцці:
Пакідае ўсё, крамя болю.
Разрываючы неба шаўкі,
Хлешча дождж па ізраненым сэрцы.
Не сціхае той боль,
Не зняходзіць ў нябыт.
Нікуды ад яго ўжо не дзецца.
Ну, навошта, навошта так сэрца ірваць?
Адкажыце, нямыя нябёсы!
А нябёсы не кажуць, нябёсы маўчаць,
Бо ўжо боль чалавецтву стаў лёсам.