Дзіва лясное, колькі ты цешылась
Коўзаннем роднай табе дзетвары?
Стому габлялі тыя, хто спешылісь,
Ты найгалоўная ў гэтым двары.
Слухала росказні дзесяцігоддзямі,
Праўду ты ведала, знала хлусню.
Сядзелі шаноўныя госці народзінаў,
І хто раздзяляў паміж родных журбу.
Спіш, непрыгожая! З’ела макрота
Восеняў шэрых, ды стрэлы жары.
Тоўстая доска з адкрытым ротам
Лаўкай завецца да гэтай пары.