Лепей скамарохам
на эпоху,
чым цвіком
пад шэрым каўпаком
распадацца на іржу потроху,
расцякацца ржавым малаком.
А ў наш час той гвозд
патрэбней нават,
не так прост,
атуліць родны край,
і сваёй мелодыі атрамант
з грубай басавітасцю найграў.
Ды, няхай,
бо я жа не філосаф,
прахалоднасць
дум не зразумець,
утрымаць бы то, што пад адкосам
коціцца на душы быццам смерць.
Жысць чарсцвее...
Маць яе ў мякіну,
ўвесь з галантарэі
скамарох!..
Рагатаць, напэўна, я пакіну,
стану едкім, як чартапалох.
Але зноў...
Туды мяне ў калена,
дараваць
і смешна, хоць ты плач!..
Ўздулісь на руках шпагатам вены,
а ў вачах, Расеюшка, цямрач...
вось, гэта так, яно , так,
вось, гэта так, яно , так, гэта...