У старонкі пяшчотай маёй-
Белы тварык і гонар дзявочы.
На галоўцы яе залатой-
Канюшынавы сціплы вяночак.
У хадзе яе - хуткая плынь,
Яе позірк - крынічныя вочы,
Подых ранка - палынны уздым,
Прахалода - загадкавасць ночы.
У калысцы спрадвечнай зямлі
Нараджэнне маё і сталенне.
Там, на поўдні, мае карані,
А на поўначы - шлях аднаўлення.