Вершы беларускіх паэтаў

Таму ўжо будзе, мусіць, з год, 
Вучэбную стральбу праходзіла пяхота. 
Дык вось страляў аднойчы ўзвод 
Ці, можа, нават рота. 
А тут раптоўна Шэф вярхом аднекуль — шасць: 
Цікава паглядзець, а як страляе часць? 
Ці вока вернае, ці цвёрдая рука 
Ў чырвонага стралка? Зайгралі «пападзі», 
Гарыць чырвоны флаг. 
Стралкі — на лінію. Ляглі ўсе па ўпорах. 
Вось выстраліў адзін, 
Вось разам — пах-пах-пах! 
I лезе ў нос, і дражніць востры пах 
(Калісьці Шэф таксама нюхаў порах). 
Вось скончылі. Адбой. 
Начальнікі здаволены стральбой: 
Той тры папаў, той пяць. 
Ахвота тут і Шэфу пастраляць. 
Ён пяць патронаў у кішэнь, 
Нагледзеў лепшую мішэнь, 
Прылёгшы на упор, 
I стрэльбу да пляча прыпёр. 
Зажмурыў вока — бах! Пад носам землю ўзрыла. 
Другі раз. Гэта ўбок завыла. 
Яшчэ за імі тры,— 
Усе «за малаком». 
— Ах, чорт вас пабяры! — 
Злуецца Шэф цішком.  — 
Хоць бы адну папаў, а то скандал страшэнны! 
Але махальнікі падходзяць да мішэні, 
Давай яму махаць 
(У іх быў добры нюх): 
Дзве, тры, чатыры, пяць! 
У самы, значыць, круг. 
Шэф хоча вынікі другім праверыць разам, — 
Махальнікаў назначыў зноў жа тых 
I ўзяў патронаў... халастых. 
Дык што ж вы думалі? — ніводнай не прамазаў. 
Як далажыў махальнік Іваноў: 
«У цэнтру самую ўсе пяць загналі зноў». 
I дзіва дзіўнае было там цэлай часці, 
Што можна з халастых ды «ўсе пяць куль» 
                                                              папасці. 
А ваенком дык Іванова нават пахваліў: 
— Ты,— кажа,— Іваноў, сапраўдны падхалім.  

У падхалімаў так вядзецца век-вяком! 
Ці б'е начальства ў цэль, ці шле «за малаком», 
Ды знойдуцца заўсёды Івановы, 
Што памахаць яму гатовы.