Дзіця! Чаго табе няймецца?
Чаму мяне хвалюеш зноў?
Ты зразумей: заўжды ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.
І калі, нават, трошкі крыкну,
Дык “дзякуй” скажаш праз гады.
Схавай хутчэй і злосць, і крыўду,
Бяжы да мамы ад бяды.
Мая парада “розгай б’ецца”?
Дык не пакінула ж слядоў!
Запомні , дочачка, ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.
Ты годзіш стрэчнаму любому,
Што верашчыць на ўсе лады.
Дачушка, знай, яны - на момант.
І толькі мама – назаўжды.
Яна з табою застанецца,
З ёй не адчуеш халадоў.
Павер, крывіначка, ад сэрца
Ідзе матуліна любоў.