У гадзiны набатных турбацый,
калi й мужны зшыбаецца з ног,
ратаванне вымольвае мацi —
просiць Бога, каб дзетак збярог —
і малят-немаўлят, i дарослых,
і дзяцей, і унукаў сваiх...
"I над безданню, Ойца нябёсны,
захавай птушанятак маiх!
Уратуй iх палёт ад падзення,
ад варожай — у сэрца — стралы!
Барані, як бранёй, блаславеннем —
i вялiкiх, i самых малых!
Зберажы i ў iмгле ад нягоды
далягляды i крылы душы!
Хай у радасць iм будзе свабода
жыць па Слову Твайму — й не грашыць!
I прабач, што малюся не ў храме,
i так проста, як сэрца дае...“
Мацi плача — i неба над намi
спачувае маленням яе.
А яна
на зямлi,
што адкрыта
ўсiм вятрам
(затулiцца бы след!),
вечнай стражнiцай,
карыятыдай,
слёзы лье,
ды адмольвае
свет.
23.03.20