Навокал – абганяюць нас суседзі,
а мы – завЯзлі…
І толькі робім выгляд – едзем.
То – воз штурхаем, то - мацуем гаць.
Чаму дарогу ды не ўладкавАць ?
Дык не… Паўзем,
па старай каляі,
па грАзі…
Навокал нас суседзі –
у Будучыню, быццам кнЯзі…
І мы таксама, рОбім выгляд – едзем.
А нам ад сораму няма куды падзецца…
На Будучыню нам і не надзеяцца…
Таму, што цЯгнемся,
па старай каляі,
перапЭцканныя ў грАзі…
Смяюцца з нас суседзі,
дразняць…
Што выгляд робім – быццам едзем.
А нам і адказаць ім нЕчага…
Пад “рукавотцтвам” шуркі-Вечнага,
загрУзлі ў стАрай каляі,
па жОпу – ў грАзі…
А шурык, сідзячы на Возе,
крычыць на нас,
б’е бізунОм па нашым плЕчам,
Енча,
каб мы хутчэй яго вязлі.
А сам у гразь – ня лезе.
Во – Ёлупень…
Ды як жа нам, па старай каляі,
па жопу ў грАзі…
Ці ж, можна хУтка,
рАзі…
*+*
5 Лютага 2014 г.
**(шлях – путь, дорога; робім выгляд – делаем вид; штурхаем – толкаем, надрываясь; мацуем – подправляем; ўладкавАць – привести а порядок;
Будучыня – Будущее; быццам – словно; ад сораму – от стыда;
перапЭцканныя – перемазанные; адказаць – ответить; хутчэй – быстрей;
хутка – быстро; рАзі – разве).
Бруд і пошласць. Проста жах.
Бруд і пошласць. Проста жах. З якой гразі выпаўз аўтар з такімі сачыненнямі, якімі нават ср..ку сорамна падцерці? Ды яшчэ з такой колькасцю памылак!
Дзякую за уважлівасць да маёй
Дзякую за уважлівасць да маёй творчасці. Вельмі радзёшанькі,што чытаеш.
Нават калі табе,як кажаш,не падабаецца. Напэўна брэшаш,бо зАвідкі бяруць...
Бяры ў рукі аловак, садзіся і пішы,пішы,пішы. Можа,гадоў цераз дзесяць нешта і напішаш,калі Бог табе дась... Бо, нічога ў творчасці ад нас не існуе - усё ад Бога.