Вершы беларускіх паэтаў

Пытаецца гаўптман у чорным сядога равіна:
„Ты, чуешь анёлы запелі, старая скаціна?
А мукі пархаты твае магу трохі аблегчыць,
Скажы дзе схаваў ты ўсё і зайцам не енчы!“
і шэпча стары:“Вось крывёю нявіннай сваёй
Прыйдзецца ўсім заплаціць і цаною цяжкою адной.
Мястэчка малое жывём, як бацькі - з адных агародаў...“
„Ды з золата робіце рэчы па польскай выгодзе?“
„У дзяўчат завушніцы, пярсцёнкі, жаночыя кольцы...“
„Ну досыць! Кажы, дзе скарбонка гунявага Мольца?
Дзе грошы хаваюць Барух, Мойша, Лейба і Бруль?
А не - дык жа спалім усіх, калі можаш мястэчка ратуй!
Аддай мне ўсё; што збіралі вякамі супольна і доўга...
і будзеце жыць за парканaм сталёвым у гета пад Роўна.
Моўчкі плача равін, позірк горкі дадолу адводзіць.
Шукаюць германцы усюды а скарба нідзе не знаходзяць.
Ні цяжкіх цахінаў, ні срэбра, алмазаў - бліскучых каменняў,
Над хатамі ўюцца ўжо, як у печы, чырвоныя водблескаў цені.
і гоняць у хлеў, як кароў, і старых, і малых, і дарослых,
А скарб пад зямлёю ляжыць, пад бярозаю што па-за вёскай
Cхавана ў яме таксама і чорная тоўстая кніга,
Дзе, на колькі, каму і за што даўгавая пазыка.
Сгарыць у агні і мястэчка, і простыя божыя людзі,
А доўг застанецца даўгом, доўг ніхто не забудзе.
і кажа пабіты стары, не хаваючы цяпер свае вочы:
„Ты можаш павесіць, забіць і зрабіць, што захочаш!
А вось скарб не можаш знайсці, як яго не шукаеш,
Ды месца за справу сваю ў аду дaлі Бог - атрымаеш!“
Згарэлі, як трэскі, у полымі цяжка-гаркавыя словы,
Згарэла мястэчка ў доўгім сне халодна-паўднёвым.
Не помніць ніхто із старых пра гэта, былоe здарэнне,
А пад бярозай чакаюць свой час бурштын і каменне.
Гавораць - бывае не часта, у светлыя лунныя ночы,
Па шляху, што ля ракі, равін з торбаю крочыць.
Шукае ён нешта, збірае ў полі абгаркі-цагліны,
А зоркі ў небе блішчаць залатым, як старыя цахіны.....