Наляплю мазурыкаў я з гліны,
буду з імі час я пакараць,
малаціць лучынкамі-мячыма
воярства вар'яцкага цара.
Вынішчу, што жыць перашкаджае,
знясілеўшы, грымнуся на дол,
з шэрымі пісклівымі мышамі
дзелячы прытулак свой і стол.
Люд разбойны трызну атчыбучыў,
стройны збор законаў ведучы,
абярнецца ў гліняныя кучы
па-за склепам, дзе іх цар спачыў.
І народ паўстане з аптымізмам...
Зрэшты, год прыкладна цераз пяць .
зноў яму за штосьці ўставіць клізму
царская нябачаная раць.
Зіхацеўшы рэшткай дэмакратый,
збор законаў выгарыць ушчэнт...
Ах, зусім дарма я лёс растраціў
на богападобны экскрэмент!
Пад курганам суха, прахалодна,
мышы рыюць новыя хады,
прах мой памінаюць бязлагодна
за цыклічнасць ўладнай чахарды.
выдатна атрымаўся верш
выдатна атрымаўся верш