1
Звычайна
гэтыя
сады
Шумяць
лісьцем
у
жніўні,
І
помняць
тыя
гарады,
Што
былі
ўзімку
ліўні,
Што
кожны
крок
быў
мэтрам,
Што
сымбалі
жывуць
заўжды:
І
калі
дыхаюць
паветрам,
І
калі
спынен
на
гады
Іх
подых
старажытны,
Няўмольным
горам
зьліты.
2
Маланкай неба задрыжэла
І шчодры дождж пайшоў ізноў.
Галоўнае – гэта душа і цела,
Ня трэ глядзець на тых паноў.