Ну вось, ты састарэла, восень.
Даўно твой сумна-шэры ўбор
Пад раніцу мароз курносы
Кранае лёгкай сівізной.
Выслухваеш папрокі, кпіны,
Хаваеш крыўды за душой.
Зіму чамусьці людзі клічуць,
Правёўшы лета на пакой.
Твайго ж трыумфу век нядоўгі:
Як толькі прыгажосць спадзе
Лістамі меднымі пад ногі,
Зялёны колер з траў спаўзе,
Плады ў засекі лягуць важка,
Заціхнуць птушак галасы —
І адракуцца людзі важна
Ад некрыклівай той красы.
І толькі тонкі лірык знойдзе
У ёй высокі дзіўны строй
Ды за гармонію прыродзе
Аддзячыць любасцю сваёй.