У дваццаць гадоў стаяць на каленях,
Прасіць прабачэння і міласці божай.
І на далоні прызнацца ў прыграшенні,
Якая на сонцы блішчыць так прыгожа.
У пакоі асветленым памяць зайграе
Песню, якую хацелась ня чуць.
Кожны той момант сэрца кранае,
Сорамна, нават, у твар заглаянуць.
І зноу вырываю з прапітага розуму,
Зноу я другая: сумленна-нягрэшная.
Міласцівы сын даў час для роздуму,
А я далей іду такая няспешная.
Бярэжна кранаю паветра далонямі,
Пабачыць так хочацца іскрыстасць у вачах,
Няплённых грошамі і забабонамі,
І чыстага твару ў людзях.
кранае душу, асаблива тады,
кранае душу, асаблива тады, кали чуешь гэтыя словы з вуснау прыгожай маладой дзяучыны. Яна быццам складае з слоу сваю душу и даруе яе,нам,слухачам и чытачам. Гэта не першы верш гэтай маладой паэтэссы, яки чую,и жадаю вам так сама дакрануцца да творчасти Вольги
Можа і так
Можа і так