Ёсць у нас ныркі, якія і сочаць,
Каб не было шмат вады ў рабоце.
Каб не заплылі вадою мазгі.
Задніца толькі не слухае - «тры».
Зад-ніц-а, мае вады ў запасу,
Каб у-цячы, калі маеш па-разу,
Каб пралілося дажджом на мазгі,
Перасыхаючыя ад жур(б..)ы.
Не дазваляе-ж-уры-на-півацца.
(Быццам цьвярозы не здольны хістацца?)
Сьпі-рту казалі, ў-жо... дастаткова.
Ныркам не вытрымаць гэнае (мо-Вы(?))!
Не прасыхаючы, ныркі нашкодзяць.
Робячы - «ўрыну ў сарціры»* – не ходзяць.
Не адчуваюць мазгі, дзе «ачко».
Толькі інстынкт разумее «ГАЎ!», «НО!».
Ёсьць небяспека! І трэба знайсьці
Іншую глебу – самОму ісьці.
Гоняць і гоняць?- Нашто шкадаваць?
Задніца гэта, а кажуць « НАС РАЦЬ».
Не абыякава сэрца адное.
Гэтае сэрца ў кожнае мове.
Не прыпыняюцца там, дзе яшчэ
Б'юцца з мазгамі за тых, хто на дне.
мочу в сартире (палітычна-крымінальны русізм)
Бывают разные ошибки. И это
Бывают разные ошибки.
И это тоже может быть...
Непросто разное,и шибко
Ну что уж,
«почечка»,
прос-пись.