Перачытаю мной напісанае ўчора –
І ўсё парву без шкадавання на шматкі.
Слабыя вершы. Выклікаюць толькі сорам.
Чытаць такія – а ці будуць дзівакі?
Нашто забруджваць абы чым крыніцу мовы
І сваім глупствам галаву людзям дурыць?
Ажно звінець павінны складзеныя словы!
А верш – кіпець і доўгім рэхам гаманіць!
Лепш не пісаць, як іскры таленту не маеш.
У нас і так багата творцаў і пісак.
Але душу натхненне смагай атуляе
І ціха шэпча: “Паспрабуй-ка сёння так…”
І цягне зноў прымаць наркотык вершавання
І на паперы свае думкі рыфмаваць.
А покі ў сэрцы ёсць надзея і каханне,
Жыве і вера, і патрэба - 'шчэ пісаць.
Таму лісты сваімі вершамі мараю…
Хаця каму цікавы гэты лістапад?
Калі сыйду, ці тое нехта прачытае?
Здаецца мне, такое здарыцца наўрад…