Ідзе пінчанка ў промнях сонца,
Абцасік звоніць аб шашу,
А ножкі, быццам верацёнцы,
Хоць ты на іх прадзі душу.
А засмяецца – свет мілее
І восенню цвітуць лугі.
А тварык – нібыта лілея,
Як змаладзелыя снягі.
Ідзе паходкай лебядзінай
І ў сэрцы будзіць пачуццё.
Як бы хацеў я з ёй, адзінай,
Ісці заўсёды праз жыццё.
Свой верш успомніў
Свой верш успомніў
Я чую – ты лёгка крочыш
Я чую – ты лёгка крочыш уздоўж травы -
Абцасiкi стукаюць мерна i манатонна.
Я рытм гэты буду памятаць, бо жывы.
Схiляе мяне да гэтага думак тона.
Ідзеш па вясне, не думаючы пра ўсіх,
Кароткай спадніцы горда трымаеш марку.
І міма машын, напышліва дарагіх,
І міма разявак простых на лаўках парку.
Твае валасы калышуцца ў такт хадзе,
Калышацца ўсё, чаго я жадаць не смею.
Я стук гэты не забудуся ўжо нідзе.
Ён - гімн прыгажосці. Слухаю і немею.
Махнач Сяргей)))
27.09.2012