Ля Полацкай Сафіі прыпынюся.
Сустрэне строгім выглядам яна.
Я Полацкай Сафіі пакланюся —
Прытулку, дзе ўладарыць даўніна.
Калісьці дабрадзействам Усяслава
Сафія свой зазнала зорны час.
У галубцы выводзіла Прадслава
Па літарцы свяшчэннапісу вязь.
I летапісец дбайна і натхнёна
Тутэйшай мовай, так, як вымаўляў,
Пра недарод, князёў, паходы, войны
На аркушах, прывезеных здаля,
Паведамляў і даты занатоўваў
Як сведка слаўных дзён і дзён благіх.
О, колькі б тайнаў нам адкрыла слова,
Калі б знайшоўся летапіс такі!
Да неба вежы белыя ўзняты,
Нібы для ўсіх вымольвае яна
Палёгкі там, дзе дух зламалі страты,
Відушчасці, дзе праўда не відна.
Ля Полацкай Сафіі прыпынюся.
Павее прахалодай ад ракі.
Я гаварыць і дыхаць тут баюся,
Бо тут гавораць, дыхаюць вякі.
I мур стары, старанна паднаўлёны,
Аберагае дух сваіх майстроў,
I ачышчае сэрцы ад праклёнаў,
I захінае душы ад вятроў...
верш добры панятны мне
верш добры панятны мне спадабалася
65+6
65+6
прыгожы верш
прыгожы верш