Восень лістотай апалай цалуе
Вочы князёўны з мрояў і сноў.
І ў небе ліцьвінскім яна раскашуе,
Як мара аб волі сярод ланцугоў.
Між часам, прасторай, зямлёю і поўняй
Між брамамі славы патухлай ў вяках
Гайдаецца прывід кахання на чоўнах
Раздзеленых возерам па берагах
Няўлоўнага лёсу, муром пахаванага,
Забытага сёння, пражытага днесь...
А восень цалуе лістотай апалае
Лёс той пракляты, пракляты увесь...