Ў душы адказнасць і трывога
Баюся лёс свой не пазнаць :
Сярод шляхоў знайсці Дарогу
І ўбок з яе не саступаць.
Прамовіўшы аднойчы “любы”
Пачуцці ў сэрцы захаваць,
Патрэбна будзе, сціснуць зубы
Але не здрадзіць і стрываць.
Адказу я пакуль не маю,
Змагу быць вернаю , ці не.
Са спадзяваннем запытаю:
Каханы мой, даруеш мне?
Міма праходзіў.) . Каб гэта
Міма праходзіў.)
.
Каб гэта нам было вядома...
Ці ж можна ўзважыць, адказаць?
Прапанаваць ісці да дому,
або з яго ж і выкідаць?
.
Калі б і мы пазналі зноў жа ш
прысуд апошні ад сваёй,
дык як было б нам, відавочней?
Лічыць, і ўсё? Як і з другой?
.
Нам заставалася б круціцца,
па склізкаваценькай разьбе?
У гайках некалькіх? Ці ў жыце
іржавым болтам быць на дне?
.
Я Вас кахаў, як кулямётчык,
якому дрэнна ад парад.
Вы засталіся, з відавочным
імкненнем біцца за заклад.
.
Ня верце Еклёсіасту! Ён быў багаценькі "бураціна". Яго багаццем былі эмоцыі. А ён усяго толькі чакаў, пакуль з багацця вырасце дрэва на тамтэйшым полі цудаў, у адпаведнай краіне.)
Дзякую за цудощны верш)
Дзякую за цудощны верш) Трапны адказ атрымаўся!
P.S На конт Еклёсіаста праўда ваша, але думаю, яго парады заслугоўваюць даверу, ўсе ж такі мудрэйшы з мудрэйшых.