Вершы беларускіх паэтаў

Вясной, як толькі снег сышоў,
Руплівы гаспадар араць пайшоў.
Старанна сеяў, сіл не шкадаваў,
Зямліцу шчодра потам паліваў.
Зямля аддзячыла яму дабром,
I ў градах, як наведзеных пяром,
Зазелянела хутка ўсё кругом.
Раслі гарох, часнок, капуста,
Цыбуля, перац, шчавель густы.
Укроп, пятрушка, кабачок пузаты,
Ну, словам, агарод той быў багаты.
Усё зелянела, радавала вока
Пакуль няведама з якога боку,
Сюды макрыцу ветрам занясло.
Макрыца глянула ва ўсе бакі,
— Ты бач, культурны кантынгент які!
Бадай, тут можна пасяліцца.
Хто з іх мне памяшае ўкараніцца,
Цыбуля, перац, шчавель ці гарох?
Я ўсіх скручу ў барані рог.
I ну давай паўзці, давай сцяліцца,
Ды так спляпа і так заслала,
Раслін амаль відаць не стала.
Пажоўклі перац, шчавель і гарох,
Стагнаў бурак у муках - ох!
На ўсю граду капуста галасіла
Трымаць не хопіць болей сілы
З макрыцай мы не зможам жыць.
На шчасце ўсім з'явіўся гаспадар.
Што за бяда, што за пажар?
Амаль адна макрыца ў агародзе!
Ды красавацца ёй ужо тут годзе,
Давай палоць, гаціць і з каранём
Усю макрыцу выкарчаваў ён...
Ды ўраджаю быў нанесены ўрон.

У байкі гэтай ёсць мараль такая;
Калі к вам ў агарод макрыца пападае,
Каб страт не мець, каб з ёй не біцца
Не дайце пустазеллю ўкараніцца!