Пярун блаславіў твае ўцёкі —
Высокі і добры наўздзіў —
Твае завушніцы, пярсцёнкі
І твой ланцужок блаславіў.
Але навальніца пужала,
Святло вынішчала з душы —
Ты жонка, ты жонка чужая,
І муж я таксама чужы.
Яшчэ твой прыход нечаканы
Былой не вяртаў цішыні —
Не будзеш, не будзеш каханым
І сам не палюбіш ані.
Аднак — за раптоўны давер мне,
За клопаты “не назусім”,
Адшпільваю гузічак верхні
На плашчыку чорным тваім.
Вельмі прыгожая гісторыя
Вельмі прыгожая гісторыя любві схавана ў гэтым вершы, і гэта настолькі ўраджвае, хвалюе. Вельмі цудоўны верш!