Сцяжынкамі стаптаная,
бязмежныя палі;
такая ты жаданая,
чакаеш ты калі.
У балотах тонуць хаты,
страчаюць нас буслы;
вяселле, скачуць сваты —
таксама паскачы!
Народ ліхі, вясёлы,
есць бульбу, п’е віно;
ён моцны, або кволы —
сядзіць, глядзіць у вакно.
I я сяджу i мару,
к табе мая любоў;
прыму любую кару!
Радзіма! Зноў i зноў!
Ну нейкі
Ну нейкі самакарнік.
Накаркаеш яшчэ...
Ты ж бачыш свае мары,
Яны ж не ў крумкачэ.
Давай заб'ем па нырках.
Па чарцы! Сальца ё?
Гуркоў ці насаліў ты?
Астатняе – маё.)