Шкадуючы,
будзіць дзяцей
Маці на золку:
– Волечка, ўставай.
Уставай, Міколка...
Аладак вам напякла –
Астынуць жа на пяколку.
Волечка, ідзі еш,
Ідзі еш, Міколка...
Суседскія,
пэўна,ўжо
Сабраліся ў школку
Волечка, паспяшай,
Паспяшай, Міколка...
Будзіць,
будзіць дзяцей
Маці на золку...
Волечка не ўстае,
Не ўстае Міколка.
Трыццаць гадоў прайшло,
А ёй усё сніцца...
Маці бяжыць на сяло
Сном падзяліцца.
– Любая, іх у сне
Як жывымі бычу...
З іншаю – уздыхне,
А з іншаю – і паплача...