Як страшна, як дзіўна, як смешна...
Ці то не хапае святла?..
Ва ўчора разбітым люстэрку
Знікае святая замля...
Знікаюць лясы, гінуць плёсы,
Азёры зліваюца ўглыб.
Яскравы блакіт свой нябёсы
Хаваюць у шэры граніт.
І вочы, каханыя вочы
Губляюць сваю цеплыню...
І крокам крывавым я босая
Па гэтых аскепках іду.
І кроў выцякае няспешна:
На кветках блішчаць кругляшы...
Так, Божа, я болей ня смешная,
Бо мерцвянею ў душы.