Памылкі ўсё? Што я раблю?
Я спадзяюся, ёсць памылкі.
І выпраўляць іх не хачу.
Яны нагода і падтрымка.
Калі іх выправіць усе,
Усе ад самага пачатку;
Дык будзе сумна на лісце,
І не зрабіць ужо нататкі.
А трошкі - добра ўяўляць -
У лепшым крочыш накірунку,
Адкуль не цяжка выпраўляць,
І дадаваць да сэнсу думкі.
Памылка гэта першы крок,
«АГУ» замест «магу», таксама.
Мы толькі потым маем зрок,
І пазнаем, і клічам – МАМА
Але ж! Патрэбны крок другі,
А потым трэці і чацьвёрты...
Каб уявіць - магчыма йсці.
Магчыма поўзаць, або лётаць.
Калі ж памылак не знайсці,
І мова ісціну складае;
Жаданне трэба, каб ісці.
Шкада таго, што пакідаеш.
Жаданне новага нясе,
Як рухавік, або як крылы.
Пакуль не спаліш у хлусьне,
І дасягаць мы маем сілы.
Але, спаліўшы рухавік,
Ужо не будзеш набліжацца...
Ну вось забіў апошні цьвік,
І застаецца спадзявацца...